Çok önce ama yıllar önce hatmettiğim “İNCE MEMED” beni kınından çekilmiş keskin bir kılıç gibi dirayetli, etrafına ışık saçan ve cesur bir yürek yapıvermişti.
1975’in belki de Ağustos ayı… Köyümün bozkırları, yani Torosların bilinmeyen bir ücra köyü de, Mersin sahilleri kadar sımsıcak ve ateş üflüyor. O günlerde işte o yerdeyim. Dev adam Yahya Kemal düşlerimde ve ben kendi köyümde.
Simsiyah rahvan bir atı var büyük babamın. Bir sektirmede üstüne binmiş ve sınırlarının sonuna kadar mahmuzlamıştım siyah yadigârı. Aklımda Yaşar Kemal, hayalimde ‘İnce Memed’, dörtnala mahmuzlamıştım atımı adeta güneşi yakalayacakmışçasına. Bugün o günüme gittim, atımın gemini çektim ve durdum. Şimdi ona sonsuz saygı ve muhabbetlerimi gönderiyorum, tazimle, huşu içinde, derin bir edeple. Büyük edebiyat adamı! Mekânın cennet olsun.
