Türk edebiyatı nefessiz kaldı,
kaleminin ucu yazmıyor bugünlerde,
sayfaları sarardı,
"İnce Memed" şimdi öksüz.
"Demirciler Çarşısı" şimdi yanıyor için için,
92 yıl geçmiş, ne zaman geçmiş...
"Biz cennette büyüdük. Hiç bir kötülük görmedim, anadan, babadan, dededen.
Şimdi bağırıyorum yine buradan ve Türkiye bunu dinlesin,
Türkiye bilsin, bütün Türkiye desin ki 'Bütün Türkiye Yaşar Kemal'in köyü gibi olsun!'
dedin, bu topraklara olan sevgini, Çukurova'ya olan aşkını anlattın.
Van’ın fukara bir köyünden çıkıp Çukurova’da, Toroslar’da “söz izlerini” kovalayan,
söylenip de yazılmamışı biriktiren,
yüz bin insana yetecek kadar çok şey görüp,
dünyaya sığmayan Yaşar Kemal...
Evrende iki sonsuz doğurgan yaratıcı güç vardır…
Biri İnsan, öbürü Doğa ...
İnsan yaratıcılığını yitirdiği gün,
Doğa yaratıcılığını bitirdiği gün..
Her şey bitecektir..."
diyen sen,
belki bu topraklar çağırıyor seni,ama,
ama ilk kez duymazdan gel...
Gel ki belki iki satır daha yazar o eller...